Oh, deer!

Będąc w Osace odwiedziłyśmy również Narę, która w VIII wieku została pierwszą stolicą Japonii. Niestety z wczesnym wstawaniem jest u nas słabo i w dzień wycieczki trochę zaspałyśmy. Szybko się jednak zebrałyśmy, a Paweł (wcześniej przygotowując dla nas prowiant w postaci bananów) odprowadził nas na stację i wyjaśnił, jak dostać się do Nary. Na miejsce dotarłyśmy trochę późno, szczególnie ze względu na to, że w Japonii wszystkie obiekty i atrakcje zamykane są w okolicach 16, co znacznie ogranicza liczbę rzeczy, którą można zrobić danego dnia.

W punkcie informacyjnym wzięłyśmy sobie mapki miasta i udałyśmy się prosto do Pawilonu Wielkiego Buddy. Gdy dotarłyśmy na miejsce naszym oczom ukazała się urocza uliczka ze sklepikami z pamiątkami. Po uliczce i otaczających ją terenach spacerowały liczne sarny i jelenie. Według tradycji shintoistycznej są one posłańcami bogów i w Narze czci się je, pozwalając im na swobodne grasowanie ulicami miasta.

My, podekscytowane wizją karmienia słodkich sarenek, czym prędzej zaopatrzyłyśmy się w shika sembei - specjalne ciastka dla jeleni. Nie wiedziałyśmy jeszcze jaki błąd popełniamy (choć naszą czujność powinien wzbudzić fakt, że nikt inny nie kupował ciastek, oraz, że jeden z jeleni pożarł naszą mapę). 

Jeszcze nie wiedziałyśmy, co nas czeka.

Teraz możemy tylko śmiać się z tego, jak w popłochu uciekałyśmy przed stadem wygłodniałych 'słodkich sarenek', które, gdy tylko zwęszyły ciasta, przeprowadziły na nas zmasowany atak, nacierając z każdej strony. W celu zdobycia smakołyku sarny posunęły się do podgryzania nas, a jelenie nie zawachały się wykorzystać swoich rogów. Przerażone biegałyśmy po uliczce, a wszystkie kamery i aparaty innych turystów skierowane były w naszą stronę. Zapraszamy do zobaczenia krótkiego filmiku, który niestety nie jest w stanie zaprezentować w pełnej okazałości grozy, którą przeżyłyśmy;)

 Sarenki zupełnie nie przejmują się ruchem ulicznym.

Gdy w końcu w akcie rezygnacji porzuciłyśmy ciastka, udałyśmy się w kierunku Tōdaiji. Jest to ogromny kompleks świątynny, a jego główny budynek jest największą drewnianą budowlą świata. W jej wnętrzu znajduje się posąg Daibutsu, czyli Wielkiego Buddy.

Daibutsu.

Po wyjściu ze świątyni okazało się, że pada deszcz, który skutecznie przegonił sporą część turystów. Nam było to na rękę, gdyż praktycznie bez żywej duszy wokół (nie licząc krwiożernych sarenek) mogłyśmy spacerować po parku.

Odgłosy deszczu i wszechobecnych cykad tworzyły niesamowitą atmosferę. Po jakimś czasie skierowałyśmy się do światyni Kasuga Taisha. Ta niestety była już zamknięta. Mimo to warto było ją odwiedzić. Po drodze rozładował nam się aparat, więc resztę zdjęć wykonać musiałyśmy telefonem.

Droga do świątyni obsadzona jest kamiennymi latarniami.

Gdy zaczęło się ściemniać, ruszyłyśmy z powrotem na stację. Po drodze przeszłyśmy przez Nara Machi, gdzie w wąskich, urokliwych uliczkach odnaleźć można wiele kawiarni czy małych sklepików.

Gdy dotarłyśmy do stacji byłyśmy bardzo dumne, że w końcu udało nam się nie zgubić. Niestety ucieszyłyśmy się zbyt szybko - kiedy dojechałyśmy do Osaki kompletnie pomyliły nam się stacje metra i błądziłyśmy po mieście kolejną godzinę.

Na szczęście w domu czekał na nas Paweł z niespodzianką - przygotował shabu shabu! Pyszna kolacja zmyła niemiłe wspomnienia chińskiego huoguo :)